Jaman saiki, wong
lelungan yen ora nduwe kendharaan dhewe jan rekasa. Yen mung jarak dhekat, ing
jam-jam budhale bocah-bocah sekolah utawa pegawe mesthi kebak mencep. Malah
akeh wae sing mung trima nggandhul neng lawang sing sejatine banget mbebayani.
Ning ya piye, mbok menawa timbang tekan nggaweyan utawa sekolahan keri/telat.
Mula direwangi nggandhul ya dha dilakoni.
Kaya dene bis kota sing
tak tumpangi wektu kuwi, lakune nggremet merga kakehan penumpang. Ewadene ing
sadalan-dalan kenek isih bengak-bengok tawa, mangka njeron bis wis jejel riyel.
Bis sing wis
nggereng-nggereng kabotan penumpang mau, sedhela-sedhela mandheg, saperlu
ngunggahake utawa ngudhunake penumpang. Wis jan ora ana nikmate babar pisan
kanggone penumpang, sing lungguhe tansah terus ditetel kuwi.
Sopir lan kenek sing
dipikir rak mung daya-daya entuka dhuwit akeh, ra tekan nggon mikirake
kenyamanane penumpang.
Ya
begjaku, dene wiwit munggah mau, aku entuk jejeran bocah ayu. Senajan lungguhku
jejer, ora bisa nyawang mat-matan, ning yen mripatku nglirik jam aku kudu
kepingin weruh terus bagiyan-bagiyan awake.
Wiwit saka sikil sing
kuning mulus, kanthi kuku dikitek abang getih, njur tangane, sing drijine
mucuk-mucuk ri uga diabang kukune. Eman, aku mau munggah kok ora gage kenalan.
Awit bocah mau lagi
katrem maca koran, sing sajak asyik banget. Mung rambute sing ketel njanges
ireng kuwi, angger-angger nampegi raiku kena isise angin jroning bis mau,
nambahi nikmatku.
Aku bisa ngrasakake
segere ganda parfum sing dienggo bocah kuwi, cetha dudu parfum murahan sing
bisa marahi neng sirah mumet.
Saking notole olehku
kepingin kenal, tak bukani pitakonan sing dheweke bisa ngalihake olehe maca.
“Wonten kabar ingkang
hangat, mbak?” ngono pitakonku timbang anem mundhak diarani lara gomen.
“Kabar pembunuhan semakin
menjadi, mas?” ngono wangsulane cekak. Bar kuwi bali maca maneh.
Wih angkuhe bocah iki,
dupeh ayu, njur jual mahal. Pancingan pitakonan gagal, wong nyatane ora ana
tanggapan lan kawigaten. Ning dudu aku Suwarto sing kondhang gawe lakon, yen
nganti ora kasil nelukake cah ayu sing mung siji iki. Aku bali muter utek,
nganggo cara piye, supaya bocah iki gelem nggatekke aku. Bareng wis entuk bahan
gage ndak uncalake pitakonan maneh neng dheweke.
“Mbak, prastawa Rano
Karno kenging musibah punika sampun mlebet koran dereng?” pitakonku serius.
Kontan dheweke leren olehe maca njur nyawang aku kanthi nanjakke karo takon.
“Rano Karno bintang film
kondhang punika, ta mas?”Kandha ngono mau karo ngulungake koran sing diwaca
marang aku, karo mangsuli.
“Kok dereng, mas, wonten
mriku dereng dipun muat” kandhane.
“Lajeng kenging musibah
punapa, mas, Rano Karno?” cah ayu mau ndhedhes kepingin ngerti.
“Dhawah saking bis mbak?”
wangsulanku ngglayem.
Mangsoa dimot, sebab
pawarta mau ora bakal ana, awit kabeh mau mung pangreka dayaku murih bisa kenal
becik karo dheweke.
“Rano Karno dhawah saking
bis kota wonten pundi, mas?” bocah mau isih ngoyak terus.
“Wonten Jakarta, mbak,
ning kula kinten mboten badhe kababar ing koran, amargi kedadosan punika pancen
kajarag.
“Lho kok aneh, mas,
kajarag kados pundi?” Uh kena pancinganku, jebul bocah iki akeh guneme,
kemrecek kaya grontol wutah ora kena diselani. Tiwas mau tak sengguh angkuh.
Gage aku mangsuli karo ngguyu.
“Inggih mbak, amargi
menika rak namung nuruti skenario sinetron. Si Dul Anak Sekolahan? ingkang
kaping kalih.” Krungu angsulanku mau, cah ayu mau kontan njaguri pupuku,
ndadekake bungahku. Wusana dheweke takon :
“Mas ini kayaknya
wartawan ya?” ngono kandhane nganggo basa cakecandhake.
“Bukan?” kandhaku gedheg.
“Kalau bukan wartawan,
pengarang ya?” Aku gedheg maneh, ndadekke cah ayu kuwi ngguyu karo kandha.
“Apa malah perayu, mas?” Aku
nyawang dheweke tajem. Uh jebul ayune uleng-ulengan bocah iku. Yen ngguyu
dhekik pipine, untune rintik-rintik rapi rinengga janggut nyanthik, lan lambene
ah, aku dadi nglameti lambeku dhewe. Ngerti olehku nyawang nanjakke, cah ayu
mau kecipuhan anggone ngendhani panyawangku, saya nambahi gregetku. Dheweke
njur kumlawe nganggo epek-epeke nutupi raiku karo kandha.
“Uwis mas, lehe mirsani,
ndhak sesuk njur jeleh.” kandhane. Epek-epek tangane tak cekel banjur tak
remet-remet, cah ayu mau meneng wae mung pitakone ndedhes terus.
“Mas, mbok ngaku,
penjenengan kuwi ngastane neng ngendi?” jawabku.
“Penganggur, mbak, sekaligus
pelamun.” Cah ayu mau gage nyaut.
“Ta rak tenan,
penjenengan mesthi, nek dudu wartawan ya pengarang, loro-lorone Kuwi ora bisa dipisahake,
mas, mbok ngaku ta!” Sidane aku ngaku, wong nyatane wis kepojok ora bisa menggok
lan nutup-nutupi maneh.
“Iya mbak, aku pancen
nduwe andhil minangka skenario ing sinetron Si Dul Anak Sekolahan?” aku ngaku
jujur.
“Mula, mas, ra mungkin
wong lagi kenal kok wis ndang nakokke kahanane bintang film sing wis kondhang
yen ora ngerti seluk beluke?” Kandhane cah ayu rumangsa menang.
“Oh iya mbak, awake dhewe
rak durung kenalan ta? Jenengku Warto.” Kandhaku karo ngathungake tangan. Cah
ayu mau nampani tanganku digegem kenceng karo nyebut jenenge.
“Ningtyas.” Sawise padha
meneng-menengan sedhela aku takon.
“Daleme ngendi mbak?”
“Aku Semarang mas,
kuliahku mbiyen neng Yogya, ning saiki wis rampung, saiki aku reka-reka
nerusake pakulinane ibu, dagang bathik adol lan kulakan sing kerja sama karo
bulikku sing neng Yogya. Nek penjenengan, mas?” Ningtyas genti takon.
“Asalku mono Sala mbak?
ah kok mbak, nek aku ngaturi Jeng ngono piye, kersa ta? wong nyatane tuwa aku.”
“Wis kono sak kersamu,
mas, wong diundang Ning ngono wae, aku ya gelem kok.” Kandhane polos.
“Asalku Sala jeng Ning,
ning rampung sekolah aku njur ngumbara neng Jakarta, katut omku sing ngasta
neng penerbitan surat kabar sing wis bonafide, wiwit tahun sewu sangangatus
sangang puluh wolu. Omku wiwit enome pancen seneng neng jurusan jurnalistik,
sing njur kersa nuntun aku neng bidhange.”
“Njur njenengan neng Yogya iki arep tindak ngendi, mas?”
Ningtyas takon.
“Mung
arep neng nggone kanca lawas Jeng, Yogya akeh pakar-pakar sastra sing pinter
gawe crita, jeneng-jeneng lan novele aku nganti apal.” Wangsulanku blaka. Jeng
Ningtyas sajak isih arep kepingin crita akeh, ning embuh sidane kok kandheg
sajak mangu-mangu, wusana aku sing malah takon.
“Jeng, kapan awake dhewe
bisa ketemu mirunggan? Senajan lagi wae kenal rasane kok kaya wis kekancan
lawas. Sliramu baud crita lan aku rumangsa seneng kekancan karo sliramu?”
Kandhaku tulus. Ningtyas ngawaske aku karo mesem, njur takon.
“Sing marahi seneng nggon
ngendi, mas?” Aku dadi salah tingkah lan klicutan entuk pitakon kaya ngono
kuwi. Mula wangsulanku sak kecekele.
“Sing marahi seneng ya
kabeh, luwih-luwih sliramu sing sulistya kuwi. Wiwit aku weruh sliramu munggah
bis mau, atiku kok njur tansah pingin nyawang sliramu terus. Denea sliramu
pinaringan rupa ayu sing sampurna. Iba begjane mbesuk sing kagungan ya, Jeng?”
Kandhaku tulus, merga atiku pancen kandha ngono. Ningtyas ngawaske aku mesem
njur kandha.
“Aku dhewe ya gumun je, mas,
bareng aku wis ngobrol karo penjenengan, atiku kok ya njur ketuwuhan rasa
seneng. Ning penjenengan rak ora ngagem guna-guna aji pengasihan, apa jaran
goyang ta, mas?” pitakone karo nyekikik, sing njalari atiku saya gregeten
kepingin nyiwel pipine sing dhekik nggemesake kuwi.
Ning bareng aku eling
neng njeron bis kabeh ndak ampah, kanthi ora diweruhi penumpang liyane,
Ningtyas ndak jiwit cilik iringan pupune.
Dheweke njingkat ning
ketok yen seneng. Gandheng wis mlebu Yogya, aku sing rumangsa durung marem
ngobrol karo dheweke, aku mancing takon.
“Nek sing sliramu jujug
daleme bulik, njur ngendi kampunge, e sapa ngerti aku bisa nggoleki sliramu
mrana Jeng?”
“Daleme bulikku
Tamansari, mas, ning penjenengan ora sah rawuh rana, bulikku kuwi watake seneng
praduga, mengko dikira aku cah sing seneng kangsen-kangsenan karo priya.”
Kandhane Ningtyas elik-elik kekarepanku, kepingin nemoni dheweke. Ning sidane,
dheweke njur kandha maneh.
“Ngene wae pa, mas, yen penjenengan
kepingin nemoni aku?” Ningtyas meneng mikir. Gandheng atiku selak notol, gage
aku ngoyak takon.
“Iya wis Jeng, aku manut
ketemu neng ngendi aku ndherek, angger diparingi ancer-ancer utawa alamat sing
gumathok, mengko mesthi ndak goleki?
“Iya, mas, nek ora kleru
baliku suk emben dina Kemis, dadi aku rong ndina ana Yogya, gandheng aku
dititipi ibu nebus resep, entenana wae neng Apotik Sumber Waras kira-kira jam
loro awan neng Jl. Wonosari, awake dhewe ketemu ana kana. Piye?” Ningtyas aweh
keterangan.
“Ngono ya becik, pokoke sapa
sing teka dhisik, ngenteni.” Bubar kandha ngono, njur gage aba sopir.
“Pak sopir kiri, pak!”
Bis minggir njur mandheg, Ningtyas nyangklong tase ngadeg njur siap arep mudhun
ndak tutke kanthi mripatku sing kamitenggengen.
Mudhune wong ayu
Ningtyas, gawe growahing atiku. Atiku sing mau kebak kembang-kembang endah,
saiki dadi angluh lan pepes. Upama bocah cilik mono, pindhane direbut dulanane,
sing lagi nedheng-nedhenge disenengi. Mesthi wae beka lan nangis.
Gandheng aku jaka sing
wis diwasa, growahing atiku ndak samudana. Isih ana saplethik pengarep-arep,
yen rong ndina maneh aku bakal bisa ketemu karo dheweke. Grayah-grayah, aku
reka-reka mbukak Koran sing mau diulungake Ningtyas marang aku. Ning ya kuwi
mung ndak enggo wangun-wangun. Wong mocoa ya ora ana sing nyanthel neng utek
utawa pikiran. Sing ana mung wewayangane wong ayu Ningtyas, sing tansah
gumawang neng pardo ning netra.
Nganti bis mandheg neng
Terminal Umbulharjo, aku lagi sadhar yen wis entek rutene. Aku melu-melu
penumpang liyane klunuh-klunuh mudhun kanthi tanpa tujuan. Acaraku sakawit,
sing arep nekani omahe kanca-kanca pengarang dadi ambyar, merga tekane widadari
sing ora kenyana-nyana kuwi.
Ah, pancen kok, urip mono
aneh. Mula saiki aku ora nggumun, yen ana wong sing uripe wis diprogram?
dirancang tharik-tharik, ning gagal. Iki wae aku saka ngomah mung ngrancang
tilik-tilik kancaku lawas saka sanggar kayata: Ay. Suharyono, Krisna Miharja,
Ardini Pangastuti, Rita Nuryanti, Widi Pratiwi, Indria Siwi, sing tulisane wis
sasat angger irung ngerti lan padha disenengi.
Klitih-klitih metu saka
terminal bis, aku wis ditawani taksi, becak, sing pating craek, ning ora tak
gape. Aku ngunyluk mlaku sing tanpa tujuan, embuh mengko tekan ngendi, aku
dhewe ora ngerti.
Aku pancen wis diwasa,
wong umurku wis ngancik wolu likur taun, ning aku durung tau ketaman rasa sing
kaya ngene iki. Mangka sasat saben ndina, aku srawung wong-wong ayu (para
seleberitis), sing padha ngayahi main ing sinetron sing aku melu nangani.
Apa ya ngene iki ta, sing
diarani gandrung karo prawan utawa jatuh cinta ngana kae? Ah? ya embuh.
Sing cetha, kabeh
kekarepan sing tak gantha-gantha saka ngomah pingin kangen-kangenan karo kanca
lawas dadi ambyar. Ganti gawang-gawang lelawane sang ayu anyar katon, sing
kumantil neng telenging pikir, sing angel ndak kipatake.
Sidane aku njur neng
Suryabrantan njujuk neng daleme budheku nak sanake ibuku. Neng kana ana mas
Wawan, putrane sing isih ana S.M.A. bocahe pinter nggitar lan nyanyi, wis
pokoke serba bisa. Nyanyi apa wae bisa.
Apa maneh yen gitare
disetel banjaran, njur lagune lagu-lagu langgam utawa kroncong, jan? neng ati
bisa nganyut-anyut? rumesep neng sanubari. Ya iki sing bisa njur malah nggugah
atiku aku daya-daya inggal cepet kepingin ketemu Ningtyas.
Dina sepisanan aku neng
nggone budheku, dikancani Wawan, aku bisa neng Nitiprayan nggone mbak Widi
Pratiwi, njur neng Pirak nggone Mas Krisna, lan dina sing kaping pindhone, aku
neng Kotagedhe nemoni mbak Ardini sing putrane pancet lagi siji wae kuwi,
durung tambah.
Gandheng wis kangsen karo
Ningtyas, mula nemoni kanca-kanca liyane ndak batalake dhisik, merga atiku
selak kemrungsung. Saka nggone mbak Ardini jam rolas, mula aku pamit budhe lan
Wawan yen arep bali mulih menyang Sala.
Aku emoh diterke tekan
terminal, alasanku arep mbecak wae, ngiras nglaras wis suwe ora numpak ecak.
Tekan ndalan gedhe aku
ngawe taksi. Pamitku karo budhe pancen mulih, ning sopir taksi tak duduhi
alamat Apotik Sumber Waras ing Jl. Wonosari kok njur manthuk ngerti, mula aku
gage munggah, taksi nggeblas tumuju alamat sing tak tuduhke.
Ora suwe taksi mandheg
presis neng ngarep apotik, aku banjur mudhun. Saka kadohan ndak sawang, apotik
kuwi pancen gedhe. Barang cetha kaya pitudhuhe Ningtyas, aku banjur nyedhak,
ngawaske wong-wong sing padha ana ing kono siji-siji tak jingglengi, ning aku
ora nemokke dheweke.
Bareng aku ndeleng jam
tanganku pranyata lagi jam siji seprapat, mangka kangsene rak jam loro, ateges
aku sing teka luwih gasik. Aku banjur lungguh kursi sedhiyane wong-wong sing
padha antri nebus obat.
Mripatku tansah ngawasake
dalan gedhe. Ora suwe ana taksi mandheg lan ngudhunake penumpang. oh kuwi
Ningtyas sing tak tunggu-tunggu.
Aku menyat saka lungguhku
terus methukke dheweke. Bareng weruh aku, wong ayu kuwi malah mandheg lakune,
nyelehake tas gawane, aku diawe supaya nyedhak.
Ya ampun! gawane jeng
Ningtyas gedhe tur katon yen abot. Kandhane bareng cedhak.
“Rewangi yuk, mas, iki
conto daganganku batik, sing sesuk kudu ndak setor menyang Surabaya,
penjenengan mau wis suwe lehe nunggu, mas?”
“Durung kok, jeng.”
wangsulanku.
“Apa ngene wae mas,
penjenengan neng kene sedhela, aku tak ngijolke resep, dadi ora perlu
ngoyong-oyong tas iki.” kandhane jeng Ning.
“Ngono ya becik, jeng?”
wangsulanku. Jeng Ning terus mlebu apotik, saka kadohan ndak sawang omong-omong
sedhela karo pegawene, bar iku njur bali marani aku karo kandha.
“Mas,
obat sing dibutuhake ibu entek, sesuk wae tak golekne neng Surabaya.” kandhane
santai.
“Njur
iki kersane arep neng ngendi Jeng?” aku takon, mergane tak sawang jeng Ning kok
sajak riwut ora tenang.
“Wis golek hotel wae,
mas, neng kana bisa ngobrol karo ngaso, merga budhalku rak kudu mengko pesawat terakhir
sing jam wolu take of.”
“Jeneh kok ya mulih pesawat
sing budhale wengi ta, Jeng? Dikengsel wae rak bisa lewat tilpun, kanggo budhal
sing sesuk-esuk?” Kandhaku aweh pamrayoga.
“Ora bisa, mas, wong aku
wis kebacut janji” wangsulane serius.
“Wah urusanmu dagang kok
nguras tenaga lan pikiran ta, jeng?” Kandhaku.
“Lha piye, mas wis
kebacut, dhuwit lan dagangan wis ana tangane wong-wong, penjenengan ora seneng,
ta mas?”
“Olehe seneng ya seneng,
jeng, ning mesakake slilramu.” wangsulanku.
“Wis ayo, neng hotel
ngendi lehe arep ngaso, aku tak golek taksi.” pangajakku mbarengi tekane taksi,
jeng Ning ngangkat tas sing gage tak jaluk. Karo mlebu taksi jeng Ning aba.
“Pak, teng hotel Gadhing.”
taksi banjur budhal, aku wong loro neng njeron taksi mung meneng-menengan. Jeng
Ning polatane surem, ora ceria kaya nalika ketemu aku sepisanan neng ngebis
kae.
Mlebu kamar hotel wasise
wong loro nyelehake tas diseleh ing rak, Jeng Ning terus ngebrukke awake neng
dhipan karo kandha.
“Wis, mas, saiki awake
dhewe bisa crita satutuge, dhasar iki sing tak anti-anti.” Kandhane.
“Padha, Jeng, rasane
cepet-cepet gek ndang ketemu sliramu, ya notol banget neng atiku.” Kandhaku
blaka.
“Wow yen ngono mung
padha, wiwit tepung lan weruh penjenengan sepisanan kae aku njur piye ngono je,
mas, karo penjenengan.” Kandhane jeng Ning karo ngguyu sajak piye.
Weruh untune sing
rintik-rintik lan dhekik ing pipine, aku gage nyedhak, rasane kaya kepingin
nyiwel pipi sing empuk kuwi.
Jeng Ning banjur
ngiringake awake, mepet lingir dhipan lungguhku, kaya aweh lampu ijo kanggoku,
tumindak sing luwih adoh.
Lagi wae sikilku ndak
angkat munggah ing kasur, jeng Ning wis ngrangkul bangkekanku kenceng. Ndak
sikep dheweke ndak tangekake, dheweke nglendhot, sirahe diseleh ing dhadhaku
kebak pasrah, karo kandha.
“Mas Warto, iba bungahku
yen aku bisa sesandhingan ngene iki terus karo penjenengan, tanpa keganggu
tugasku dagang sing nguras tenaga lan pikiran iki.”
“Mulane ta mulane jeng,
lerena bisnismu, aja ngangsa. Pira akehe dhuwit sing wis ana tangane wong, mengko
tak ganti, kuwi rilakna, sliramu ngasoa!”
“Masalahe ora segampang
kuwi, mas.” Kandhane Ningtyas, karo dumadakan kembeng-kembeng lan njur nrocos
mripate. Atiku krasa welas banget, saya ndak kekep kenceng ing dhadhaku karo
tak ndhedes pitakonan.
“Jujur jeng, apa sliramu
kejiret utawa kejeglong utang?” Jeng Ning gedheg tandha yen ora.
“Lha njur ngapa sliramu
kok malah nangis?”
“O, mas, genea kok lagi
saiki aku bisa ketemu penjenengan?” Kandha ngono tangise saya mingsek-mingsek
memelas.
Ndak elus rambute kanthi
kebak soking asih, karo takonku. “Jeng, apa merga sliramu wis kaiket ing priya
sing ora mbok tresnani? utawa wis dirembug dadi, ning sliramu gela utawa ora
seneng? Aku jeng mengko sing mberesi, merga aku pancen tresna banget marang
sliramu. Yen ora percaya, kapan jeng Ning saguh ndak lamar? sesuk apa suk
emben, aku saguh sowan wong tuwamu nglamar sliramu.”
Jeng Ning saya kenceng
pangrukete neng awakku, kaya-kaya wis emoh uwal.
“Wis Jeng ditata atine,
mengko njur critoa apa sing gawe ribeting atimu, mengko ndak rewang-rewangi
mikir, angger wae aku bisa.” Kandhaku ngayem-ayemi.
“Tenan,
mas, yen penjenengan mengko wis pirsa aku satenane, penjenengan ora bakal
gela lan gedhene ninggalke aku” pitakone kanthi swara nglentrih.
“Ora, jeng, tresnaku iki
tulus, upamoa sliramu wis keblasuk ing donyaning bocah nakal utawa wis nate
neng papan jember, yen sliramu kersa mertobat, kapok ora bakal nglakoni maneh,
aku isih bisa ngapura, lan nampa sliramu apa anane. Kabeh tumindakmu bakal ndak
lalekake.” Kandhaku tulus.
“Oh ora, mas, dudu kuwi.
Aku ora umuk, mas, aku iki isih wutuh kenya, aku durung nate srawung kebablasen
ngladeni priya. Senajan wis akeh sing ngarepke aku, ning atiku durung tau
kecanthol karo priya kejaba mas Warto iki. Yen penjenengan ora percaya, mas,
sarehne penjenengan wis blaka yen tresna lan bakal ngrengkuh aku dadi garwa,
saiki uga bakal ndak buktekake. Mas yen penjenengan ngersakke mustika
keprawananku, saiki uga bakal ndak caoske. Mengko penjenengan bakal pirsa yen
aku nyata-nyata isih wutuh.” Kandhane cetha.
“Oh, matur nuwun jeng,
jebul kleru pndakwaku. Pangapuramu wae ya, jeng. Ha njur apa sing marahi sedih penggalihmu?”
aku ngambali takon. Jeng Ning meneng wae, mung ngusel-uselke sirahe ing guluku,
kaya njaluk pangayoman. Nganti sawetara meneng wae. Aku ya ora wani neter
pitakonan mundhak dheweke saya bingung. Wusanane dheweke takon maneh.
“Dadi penjenengan ora
ngersakke, yen tak caoske mustika ajining dhiriku, mas?”
“Ora,
jeng, aku percaya ing kandhamu kuwi kabeh. Anggonku bakal mbuktekake, mbesuk
wae yen awake dhewe wis tinalenan ing nikah sah jroning wengi sing sepisanan.
Mung welingku, jeng, jaganen kuwi, mbesuk ngemungna aku sing mbuka wiwaraning
kori kawanitanmu kuwi.” Krungu kandhaku mau, jeng Ning bali ngruket aku kenceng
karo kandha. “Oh, mas, ya mung penjenengan priya seprana-seprene sing tak
goleki, sing bisa ndak enggo ngayom salawase.” Kandha ngono jeng Ning nyawang
aku tajem ngemu surasa jero, banjur kandhane.
“Mas, olehku arep matur
akeh sing dadi aboting atiku, mbesuk wae ya yen wis bali saka Surabaya. Lakuku
wae dongakna slamet tekan nggone.”
“Iya, jeng, muga-muga
tindakmu tansah pinaringan slamet tekan papan tujuan.” kandhaku. Jeng Ning
manthuk-manthuk isih karo gondhelan awakku kenceng sajak eman ngeculke. Sawise mikir-mikir
sedhela njur kandha. “Apa ngene wae, mas, gandheng numpak pesawat, rak mung
sedhela, aku mengko njur nyerahke conto-conto bathik dagangan kuwi karo
bayar-bayaran. Bubar kuwi wis rampung. Sesuk aku rak bisa bali mruput mrene
maneh. Piye nek penjenengan ngenteni tekaku neng hotel kene. Mengko mudhun
pesawat, aku tak tuku tiket kanggo penerbangan sing esuk dhewe. Piye, penjenengan
kersa? Terus terang aku durung tutug mas. Sesuk aku tak crita akeh.”
“Ngono ya becik jeng,
pokoke apa kersamu janji bisa aku manut.” kandhaku.
“Jeng Ning njur nyawang
jam tangane, njenggirat karo kandha.
“Wis jam enem mas, aku
tak siap-siap adus.” ngono kandhane karo mlayu neng kamar mandi. Rampung adus
terus dandan, cekat-ceket sedhela wae wis rampung. Aku jan gumun karo tandange
jeng Ning sing sarwa cepet, ora kaya bocah wadon sing sareh lan aleman, yen ana
ngarepe pacare. Iki blas ora, bareng wis arep budhal, jeng Ning nyedhak aku
ngrangkul karo kandha.
“Tenan ya, mas, aku
ditunggu neng, hotel kene?” kandhane.
“Iya jeng, sing ngati-ati.”
ndak aras bola-ali jeng Ning sing ayu kuwi kanthi ati sumedhot. Let sedhela,
keprungu lawang dithothok saka njaba.
“Masuk” kandhaku dhasar
lawange mung diinep. Bellboy mlebu aweh weruh, yen wis ditunggu taksi. Sepisan
meneh jeng Ning tak kekep kenceng sawise ndak wudhari, dheweke banjur mlayu
tumuju taksi sing bakal nggawa dheweke menyang bandhara, ndak tutke kanti
panyawangku sing tumlawung.
Bengi aku ora bisa-bisa
turu, lam-lamen citrane Ningtyas sing ayu. Ning denea atiku rasane kok melang-melang
lan kebak rasa samar.
Lagi bareng wis kliwat
tengah wengi aku lali keturon. Tangiku wis awan therong-therong terus adus.
Awak rada krasa seger, piyama sing tak nggo turu tak copot, ganti hem lan clana
njur metu lungguhan ing njaba. Koran anyar sing gumlethak neng meja tak saut
tak iling-ilingi.
Kagetku ngluwihi krungu
bledheg ing mangsa ketiga, bareng aku weruh fotone jeng Ningtyas ukuran gedhe
kapacak ing surat kabar mau. Karo ndredheg ndak waca tulisan ing ngisore,
unine.
“Telah tertangkap otak
sindikat perdagangan narkoba di bandara kemarin malam, dalam perjalanannya
menuju ke Bali. Di dalam tasnya terdapat heroin setengah kg, surat-surat/KTP
palsu dari beberapa kota dengan sedhabreg nama contoh: Ida Ayu Artini, Neneng
Anisah, Rr. Prabaningrum, Ayuningtyas dan masih banyak lagi.”
Sejak masuk kota Yogya
sudah dikuntit oleh yang berwajib. Diantaranya di Apotik Sumber Waras, di hotel
Gading, dan akhirnya ditangkap di bandara. Sekarang sudah diamankan di kantor
polisi. Dheg! atine Suwarto njola, dheweke rumangsa ngancani sak awan neng
hotel iki, ning blas ora ngerti. Malah dheweke wis kober kecanthol atine. Warto
gage neng kasir mbayar, lan cek out wektu iku uga. Karo ninggalke hotel
grenenge Warto “Oh! Ning kowe kuwi cah ayu, jebul ayumu ora tulus, ning tega
ngrusak generasi bangsa lan penerusmu.”
